opgeschreven had. In mijn vurig verlangen méér over hen te weten, werden mij een hele reeks gezichten verleend over Maria’s voorouders. Ik zag ze tot wel in de vierde of vijfde graad opwaarts en steeds viel het mij op dat zij buitengewoon godvrezende en eenvoudige mensen waren, vervuld met een geheim en onuitsprekelijk verlangen naar de komst van de Messias. Ik zag die rechtschapen mensen gewoonlijk wonen te midden van andere lieden, die, bij hen vergeleken, mij ruw als barbaren leken; henzelf echter zag ik zo vreedzaam, zachtmoedig en liefdadig. Dit maakte me dikwijls bezorgd om hen en niet zelden dacht ik bij mezelf: “Ach, wat moet er van die goede mensen geworden? Hoe zullen zij zich tegen die onbeschofte lieden verdedigen? Hoe er aan ontkomen? Ik wil hen opzoeken, hun mijn diensten aanbieden; ik wil hen meeleiden naar een woud waar ze zich verschuilen kunnen, ja, ik vind hen zeker nog terug”. Inderdaad, zo duidelijk zag ik hen dat ik geloofde: nu, op het eigenste ogenblik zijn zij daar. En ik was vol kommer om hun lot en toekomst. 2. Ik zag de voorouders van de H. Maagd steeds een leven van zelfverloochening leiden. Ik zag dat de gehuwden onder mekaar dikwijls overeenkwamen om een tijdlang in onthouding te leven en daarover was ik dan zeer verheugd, zonder bepaald te kunnen zeggen waarom (cfr. I Kor. 7, 5). Zulke afzonderingen onderhielden zij meestal, wanneer zij voornemens waren godsdienstplechtigheden met wierook, offers en gebeden te houden; uit zulke handelingen erkende ik dat er priesters onder hen waren2. Ook zag ik hen soms van de ene plaats naar de andere verhuizen, om niet langer door boosaardige 2 Zie verder commentaar nr. 12. Fascikel 1 12