Zelf leefden zij zeer matig, om meer te kunnen geven aan hen, die uit nood erom vroegen. Vandaar dat ik als kind reeds dikwijls heb gedacht: “Geven verrijkt, wie geeft, bekomt dubbel terug.” Want ik zag dat hun deel zich telkens weer vermenigvuldigde en dat na zekere tijd alles weer dermate was aangegroeid, dat zij het opnieuw in drieën konden verdelen. Zij hadden vele verwanten die bij feestgelegenheden bij hen tezamen kwamen (cfr. Job, l, 4), maar nooit zag ik dat het hun erom te doen was veel te smullen of zich aan kermiskost te goed te doen. Wel zag ik hen in hun leven dikwijls behoeftigen spijzen, maar nooit was ik getuige van rijke gastmalen in hun huis. In zulke samenkomsten zag ik hen gewoonlijk in een kring te gronde neergelegen31; hun g s e prekken stonden dan in het teken van hun onweerstaanbaar godsverlangen en vurige Messiasverwachting. Dan zag ik onder die verwanten ook wel slecht gezinde mensen, die het geërgerd en verbitterd aanzagen, wanneer zij onder hun gesprekken een blik vol verlangen ten hemel sloegen. Doch z j i wensten alle goed aan die misnoegden en namen elke feestgelegenheid te baat om hen uit te nodigen en zelfs gaven zij hun een nog groter aandeel. Niet zelden maakten die kwaadwilligen onbeschaamd aanspraak op wat die goede mensen hun met zoveel liefde uit eigen beweging aanboden. Er 31 Dit ter aarde neergezeten zijn voor een maaltijd was oudtijds algemeen gebruikelijk in het Oosten. Men had kruikjes en kommen vóór zich of deze stonden ook wel op een lage tafel van nauwelijks één voet hoog. Ook it z men wel op de vloer om te praten en allerlei arbeid te verrichten. Een paar teksten zijn de volgende: - “Bij de muzelmannen van Noord-Afrika gaat men zitten op matten rondom een lage ronde of achthoekige tafel.” - ”Voor het eetmaal plaatst men bij de Arabieren tafels van één voet hoog op een groot tapijt of op matten waarop de genodigden gaan zitten.” (Géogr. univ. V). - “Stoelen en tafels vindt men bij de fellah’s in Palestina niet!” (‘t H. L. 32e jg., enz.). Fascikel 1 59