zijn volle heerlijkheid. Over dit heilig gebed laten de waanwijzen zich op de onzinnigste wijze uit, terwijl zij de onwetende armen misprijzen, die het in hun eenvoud gelovig bidden. Begrijpen zij er ook de gehele diepzinnigheid niet van, toch verhogen zij zijn luister met de glans van hun ootmoedige godsvrucht, van hun kinderlijke overgave en gehoorzaamheid aan de Kerk, die de rozenkrans aanbeveelt. In de luister van die verschijning vervaagde de tempel; al zijn praal en pracht en ook de schoon versierde muur achter de H. Maagd schenen dof en met roet bevuild; zelfs scheen de ganse tempel te verdwijnen, want Maria en haar glorie vervulde en overstraalde alles. Terwijl zich in die opeenvolging van taferelen de gehele betekenis van de H. Maagd voor mijn ogen ontvouwde, zag ik Maria niet meer als kind, doch als de Maagd, groot en zwevend, en toch zag ik dwars door heel die vertoning de priesters, de wierook-walmen en al het overige; ik had een indruk alsof de priester achter haar profeteerde en het volk vermaande God te bedanken en Hem te bidden dat er iets groots uit dat kind zou groeien. Ofschoon niemand van de in de tempel aanwezige mensen het tafereel zag dat zich voor mijn ogen ontrolde, toch overkwam aan allen een diepe ingekeerdheid en een heilige ontroering. Één voor één verwijderden zich nu weer de taferelen, zoals ik ze uit elkaar te voorschijn had zien komen. Ten laatste zag ik alleen nog de glorie onder het hart van Maria en de zegen der belofte die in haar schitterde. Dan verdween ook deze verschijning en ik zag het heilige, thans aan de tempel toegewijde kind in zijn prachtgewaad weer alleen tussen de twee priesters. 71. Fascikel 3 271