tekens of schrijvend op een tafeltje. Zij zitten ter zijde van het huis in een open hal, die op de tuin uitzicht heeft. Maria en Elisabet zitten nu in de tuin op een tapijt, onder een grote, brede boom, waarachter zich een bron bevindt; hieruit kan men door aan een tap te trekken, het water doen spuiten. Ik zie daar in de omtrek gras, bloemen en bomen met kleine, gele pruimen. Zij eten samen kleine vruchten en broodjes uit de reiszak van Jozef. Welk een treffende eenvoud en matigheid! In het huis zijn twee dienstmeiden en dienstknechten; ik zie ze in- en uitlopen. Zij dekken onder een boom een tafel met spijzen. Zakarias en Jozef komen en gebruiken iets. Jozef wilde zonder uitstel naar Nazareth terugkeren; nochtans zal hij wel 8 dagen blijven; hij weet niets af van de gezegende toestand van Maria; zij en Elisabet bewaren het stilzwijgen daarover. In hun binnenste bestond tussen beide een diepe, geheimnisvolle overeenkomst en begrip voor mekaar (cfr. fasc. 5, nr. 129 en Openbaringen der H. Brigitta, VI, 59, begin). Meermalen per dag, vooral vóór het eten, als allen verenigd waren, baden de H. Vrouwen een soort litanie202. Ook Jozef bad dan mee en ik zag dan midden tussen hen een kruis verschijnen en Zij vermeldt nog een priestermantel in fasc. 4, nr. 98, ofschoon een mantel niet tot het ambtsgewaad der gewone priesters behoorde, wel tot dat van de Hogepriester. 202 In het Oude Testament zijn dat gebeden, die door telkens opnieuw herhaalde woorden, lofprijzingen of aanroepingen aan onze litanieën doen denken. Daniel-Rops noemt in zijn boek ‘Jezus in zijn tijd’, blz. 340, het ‘Sjemone-Isre’ (misschien wel het gebed dat hier gebeden wordt) een litanie. Dit is een gebed en lofprijzing die uit 18 zegeningen bestaat en dat door vrome Israëlieten in de tempel met opgeheven handen gebeden werd. Overigens was ieder Israliet, zowel vrouw als man, gehouden het tweemaal daags te bidden. Het ligt dus voor de hand, dat zij dit gebed hier baden. Ook Beaufays noemt in ‘De Godmens’, blz. 72 dit gebed een litanie. Bij de klaagmuur te Jeruzalem nemen alle aanwezige Joden deel aan een soort litanie, waarin het voorbidden van de rabbijn telkens beantwoord wordt door het volk (aldus Portmans, blz. 135 en Delancker, blz. 159 in hun reisbeschrijvingen). Fascikel 4 382