ongeveer zes andere mannen, waarschijnlijk uit de buurt, baden onder de lamp, terwijl zij rondom een kast stonden, waarop schriftrollen lagen; zij hadden doeken op hun hoofd hangen, doch onder het gebed maakten zij niet zoveel gewrongen lichaamsbewegingen (zie fasc. 6, nr. 164, voetnoot 356), zoals de tegenwoordige Joden, ofschoon zij toch herhaaldelijk diepe hoofdbuigingen maakten en de armen in de hoogte hieven208. Maria, Elisabet en nog een paar andere vrouwen stonden afgezonderd in een met tralies afgescheiden zijplaats, waaruit zij in de bidkamer konden zien209; zij waren gehuld in over het hoofd geslagen bidmantels210. Ook hier staat in het midden een kast of soort altaar met schrift- en gebedsrollen, in navolging van wat men zag in openbare synagogen. Iets meer over sabbatlampen en huissynagogen in fasc. 13, nr. 437 en fasc. 19, nr. 832. 208 Handen in de hoogte heffen. – Ter vergelijking dit vers uit het schriftboek Nehemias. Zijn lofgebed tot God werd door het volk beantwoord met “Amen, Amen; ” zij staken daarop de handen omhoog, wierpen zich op de knieën en aanbaden Jahweh, het aangezicht tegen de grond (Neh. 8, 6). 209 De vrouwen apart. – Het is ook weer een nabootsing van een inrichting in de synagogen. Het benedendeel was bestemd voor wat wij noemen: de leken. Hier waren de vrouwen gescheiden van de mannen door tralies; meestal was de plaats der vrouwen meer verheven, een soort tribune die ook haar eigen ingang had en door tralies afgesloten was. De afscheiding werd streng onderhouden. Bij orthodoxe Joden is dit heden nog het geval en mogen de vrouwen zelfs niet gedecolleteerd zijn noch met blote armen verschijnen (cfr. Guide Bleu, Isr. 80). De eigen ingang, trap en tribune der vrouwen werd in de synagoge van tell Hoem teruggevonden. Evenzo waren de jongens altijd gescheiden van de meisjes. De zienster vermeldt dit verschijnsel voortdurend. De afscheiding is zelfs blijven bestaan in vele christelijke kerken in het Oosten. 210 Bidmantel. – Het is een langwerpig, rechthoekig wit stuk of doek, die aan zijn twee uiteinden van franjes voorzien is. Hij wordt op het hoofd gelegd en hangt over de schouders en rug af. In de lengte zijn soms zwarte of blauwe strepen geweven. Hij wordt vooral bij het morgengebed gedragen; de Joden mochten niet ongedekt bidden. Fascikel 4 399