De geboorte van Christus. 118. Na de ezelin vastgebonden te hebben, keerde Jozef terug in de grot. Alvorens in zijn slaapcel binnen te gaan, wierp hij een blik in de richting van de H. Maagd en zag haar op haar legerstede in gebed neergeknield, met het aangezicht naar het oosten en dus met haar rug naar hem gekeerd; hij zag haar als met vlammen omgeven; de gehele grot was als met een bovennatuurlijk licht vervuld; hij beschouwde deze vlammen gelijk eertijds Mozes verbaasd de brandende doornstruik beschouwde (Ex. 3, 3). Dan trad hij vol heilige schroom zijn slaapvertrek binnen en wierp zich biddend op zijn aangezicht neer. Ik zag de glans rondom de H. Maagd voortdurend in helderheid toenemen; het licht van de door Jozef ontstoken lampen was niet meer zichtbaar. Maria zat geknield op haar rusttapijt in een ruim, ongegordeld, rondom haar op de grond uitgespreid kleed, met het aangezicht naar het oosten, naar de nis. Op het twaalfde, middernachtelijk uur geraakte zij onder haar gebed in extase. Ik zag haar van de aarde omhoog geheven en de grond onder haar; zij hield de handen gekruist op de borst; de glans om haar heen groeide gedurig; alles, zelfs het levenloze, scheen bezield en vol vreugde te leven en te bewegen; het rotssteen van het gewelf, van de wanden, van de bodem der grot, alles was in dit licht als met sprankelend leven vervuld. Opeens was voor mij het gewelf van de grot verdwenen; boven Maria opende zich een baan van licht, die zich met toenemende glans verhief tot in het hoogste van de hemel. In deze lichtbaan was in de verte een drukke, wonderbare beweging van gloriën die door elkander wemelden, doch die, naar gelang ze nader kwamen, duidelijker in de vorm van hemelse engelenkoren verschenen. Fascikel 5 485