Wanneer zij nu afscheid wilden nemen, legde de H. Maagd hun nog één voor één het Jezuskindje in de armen; dan gaven zij het haar onder tranen van aandoening terug en verlieten de grot. De ganse 25e november bracht de zienster door te midden van het  hevigste lijden naar lichaam en ziel.  ‘s Avonds was zij nauwelijks  ingeslapen, of zij voelde zich in extase verplaatst in het H. Land.  Daar  zij dit jaar ook het eerste jaar van Jezus openbaar leven, meer  bepaald zijn veertigdaagse vasten (heden de 30e dag ervan)  beschouwde, riep zij met naïeve verbazing uit:   “Hoe wonderlijk toch! daar zie ik enerzijds Jezus als een man van 30 jaren in de spelonk in de woestijn vasten en door de duivel bekoord worden, en anderzijds zie ik Hem als pasgeboren wichtje in de grot van de kribbe te Bethlehem, door herders van de herderstoren aanbeden worden.” Na deze woorden richtte zij zich in extase met een verbazende  snelheid van het bed op, vloog naar de openstaande deur van haar  kamertje en riep vreugdedronken enige vrienden in de voorkamer  toe:   “Komt gauw het Kindeke aanbidden, het is bij mij.” Zij keerde nu even vlug naar bed terug en, terwijl haar gelaat straalde  van bezieling en tedere godsvrucht, begon zij het Magnificat, het  Gloria en enige onbekende, eenvoudige en diepzinnige lofzangen  met een heldere en onzeglijk aangrijpende stem te zingen.  Voor een  Ook Anna, zowel als Maria zelf en Zakarias en andere personen in de H. Schrift improviseerden in vervoering een lofzang. Dit schijnt zelfs eigen te zijn aan primitieve natuurmensen. Een missionaris schreef: “Twee keren heb ik een kampvuur in Kongo meegemaakt en hoorde schitterende negerliedjes vol ritme en klank. Enthousiast dat ze kunnen zijn. Één zingt iets voor en de anderen nemen het meteen over; alles is improvisatie en men toont een geweldig geheugen te hebben bij het nazingen van wat de voorzanger inzet, het kan kwartieren duren aan één stuk.” Fascikel 5 521