vervuld. Zo lang zij de Heer haar Zoon onder haar hart had gedragen, had zij er geen enkele last van ondervonden, maar integendeel een voortdurende en onmetelijke zielevreugde en hemelse zaligheid. Op het ogenblik van de geboorte had zij, terwijl heilige liefde en een onmetelijk verlangen haar verteerden, in extase het gevoel gehad, als werd zij in knielende houding door engelen van de grond opgeheven, en als werd op dit ogenblik haar hart in tweeën verdeeld en de ene helft van haar afgescheiden. Tien minuten had zij in deze extase doorgebracht; hierop had zij haar binnenste ledig gevoeld; een smachtend heimwee had haar verteerd naar een oneindig goed dat zij voorheen bestendig in zich had gehad en dat nu buiten haar was; zij had vóór zich een lichtgloed gezien, waarin de gestalte van haar Kind onder haar ogen scheen te groeien. Eerst nu had zij het Kind zich zien bewegen, het horen schreien en had zij het, nu zij tot haarzelf was teruggekomen, opgenomen en aan haar hart gedrukt, want aanvankelijk had zij, als in een droom, gevreesd en geaarzeld haar van licht omstraalde Kind aan te raken (nr. 118). Ook bekende zij nog dat zij er zich niet bewust van geweest was het Kindje ter wereld te hebben gebracht287. 287 De zienster beluisterde de twee heilige vrouwen van nabij, er naast gezeten. Hoe goed zij ze verstaan heeft mag blijken uit het volgende citaat, ontleend aan de Openbaringen der H. Brigitta; het is de moeite waard die heerlijke passage, geheel dezelfde, maar in een ietwat andere vorm, nog eens te herlezen. *** “Wanneer derhalve mijn Zoon uit mij geboren werd, had ik een gewaarwording alsof de helft van mijn hart zich van mij afscheidde. Als Hij leed, had ik het gevoel zelf te lijden, want ZIJN Hart was het mijne …” (Openb. I, 35). *** Fascikel 5 540