Boven alles was ik in deze vredige nacht diep ontroerd en tot godsvrucht gestemd, toen ik boven die uitgestrekte vlakte van weiden, vol vredig sluimerende kudden, die de mensen ten dienste staan, de onmetelijke, diepblauwe hemelweide beschouwde, wemelend van ontelbare sterren; zij waren te voorschijn gekomen op de roep van hun almachtige Schepper, aan wier herdersstem zij als volgzame kudden volmaakter gehoorzamen dan de schaapjes dezer aarde aan hun sterfelijke herders. En toen ik dan de hier en daar rondwandelende herders of wachters met nog meer belangstelling naar de kudden van sterren in het uitspansel zag opkijken dan naar de kudden die aan hun hoede toevertrouwd waren, dan kwam deze bedenking bij mij op: Terecht richten zij vol bewondering en dank hun blikken ten hemel, waarnaar sedert eeuwen hun voorouders biddend, vol verlangen en verwachting hebben opgezien; want, evenals de goede Herder, die het verdwaalde schaapje opzoekt, niet rust, voor Hij het weergevonden en op zijn schouders naar het vaderhuis teruggedragen heeft, zo deed nu ook de Vader in de hemel, de trouwe Herder en Heer van die ontelbare kudden van sterren aan dat afgrondelijk firmament. Inderdaad, nadat de mens, aan wiens heerschappij Hij de aarde onderworpen had, in zonde gevallen was en Hij, om hem te straffen, ze vervloekt had, kwam Hijzelf de gevallen mens en de vervloekte aarde, de plaats van ‘s mensen verblijf, als zijn verloren schaapje weer opzoeken. Ja, Hij zond zijn eniggeboren Zoon naar de aarde om er mens te worden en het verloren schaapje naar het vaderhuis terug te brengen. Op dit eigenste ogenblik was dit nu geschied: de komst van de beloofde Verlosser was nu een voldongen feit; de koningen van deze herders waren de vorige nacht vertrokken om die nieuwgeboren koning te gaan huldigen. Fascikel 5 559