Het Arabische woestijn-hoogland, gezien uit het oosten of de Eufraatvlakte, biedt uitzicht van een bergketen. Deze loopt van noordwest naar zuidoost parallel met de Eufraat; ze begint tegenover Damaskus of zelfs Palmyra en verlengt zich tot de Perzische Golf (zie kaartje). Wij vinden die bergketen reeds vermeld bij Dapper (1680): “Arabië grenst ten oosten door tussengelegen bergen aan Chaldea of Babylonië en aan de Perzische Golf; dat gebergte reikt van de (Opper-)Eufraat tot de Perzische Golf.” (Arabië, 83, 96, 97). Het gewest der stenen en potscherven is hetzelfde als in fasc. 27, nrs. 1554 en 1555, als Jezus naar Chaldea reist. Dat K. alles goed gezien heeft, mag ook uit de volgende beschrijving blijken: “De uitgestrekte Syrische woestijn Hamad, ten oosten van Jordanië, is grotendeels een steppe waar de bedoeïenen hun kudden drijven, maar men vindt er ook gewesten, geheel bedekt met stenen en keien als kiezelstenen, granietstukken, zandsteen, keistenen, kalkstenen, zo effen dat ze in een soort mortier gevormd of gegoten schijnen. Op andere plaatsen ontrollen zich lange stroken zand, gelijk eindeloze zeegolven, van elkander gescheiden door streken grond die met afgeronde keistenen (galets) bedekt zijn.” (D.B. Désert, c. 1389); deze steen- en zandstroken verlengen zich zuidwaarts tegenover de Perzische Golf (Géogr. univ. V, 121). De reiziger Morton, van Palmyra in auto naar Bagdad rijdend, doorkruiste het noordelijk gedeelte van dat land en zegt: “De woestijn lag aan weerszijden tot aan de gezichteinder en bestond grotendeels uit een vlakte van kiezelzand, hier en daar roodachtig van kleur; lage bruine heuvelketens braken de eentonigheid van de vlakte en nu en dan kwamen er vulkanische rotsen boven.” (Langs bijbelse Paden, 42). Fascikel 6 599