Aan de west-, zuid- en oostkant stak Jeruzalem, zoals gezegd, als een vesting boven diepe valleien uit, doch het stadsterrein was verre van een effen hoogvlakte. De gemiddelde hoogte van het stadsterrein is 750 m. Sommige punten bereiken er 775 m; b.v. westelijk Sion, Bezeta, Gareb. Andere punten dalen tot 710 m, tot 700 m en zelfs bij de zuidpunt van Ofel tot 655 m. Hier valt de rotsheuvel in eens 5 m diep; aan zijn zuidvoet verenigen zich de Geënnom- en Kedronvallei, waarin op dit punt ook de stadsvallei uitmondt. Uit hun samenloop ontstaat hier een tamelijk ruime vlakte. Het terrein van het Jezus-tijdse Jeruzalem was in zijn gehele lengte, vanaf de Hoekpoort of tegenwoordige Damascuspoort tot de Bronpoort bij de zuidpunt van Ofel doorsneden door een vallei die wij noemen kunnen de stadsvallei, omdat ze de stad middendoor in tweeën snijdt, of ook Siloë-vallei, omdat op de bodem van haar zuidelijk einde de twee beroemde Siloë-vijvers lagen. Wij zouden kunnen aantonen dat het foutief is deze middelvallei Tyropoeonvallei te noemen, ten ware Flavius Josephus zelf een zeer onjuiste beschrijving van de stad gegeven zou hebben. Wij vinden trouwens bij hem ook de naam Siloë- vallei. Hoewel deze middelvallei reusachtig opgevuld werd, is ze nog goed merkbaar en in Jezus’ tijd was ze nog vrij diep; ze gaf aan het stadsterrein het uitzicht en de vorm van twee heuvelketens (I en II) die, parallel met de vallei, even gebogen van noordnoordwest naar zuidzuidoost gericht waren. In hoogte en breedte wint het de westelijke keten op de oostelijke, vooral bij hun zuidpunt (768 m en 772 m tegenover 655 m). Fascikel 8 10