Deze uitdrukking is echter algemeen en duidt het hele over- Jordaanse aan, terwijl Perea, dat eruit ontstond, een beperkter betekenis heeft en een bepaalde provincie met vastgelegde grenzen aanduidt. Deze kunnen worden omschreven als volgt: - in een eerste fase kan de Hiëromax als noordgrens aangenomen worden. - De oostgrens liep ongeveer over er-Remthé (d.i. Betaramfta- Julias), Gerasa, Roemman, el-Al tot de Arnon. - De zuidgrens was de Arnon; - de westgrens de Dode Zee en de Jordaan. Aanvankelijk was Gadara de hoofdstad. Nadat keizer Augustus Gadara aan Herodes Antipas ontnomen had en keizer Nero later de steden Betaramfta en Abila met hun onderhorig gebied aan Herodes Agrippa II geschonken had, was Perea ingekrompen naar het zuiden. Terecht schreef later Flavius Josephus dat Perea in het noorden begon bij Pella, maar dit betekent bij hem niet dat Pella op de noordgrens lag en Perea zich niet wat verder uitstrekte, b.v. tot een rivier. Wanneer dezelfde Perea zich tot Machaerus laat uitstrekken, belet dit ons niet te aanvaarden dat de Arnon de zuidgrens gebleven was. “Perea was bewoond,” zegt Flavius Josephus, “door Syriërs en Grieken, doch naast dezen leefde er een mengelmoes van rassen, even verschillend als in Samaria: oude inlanders, zoals afstammelingen van de Ammonieten en Moabieten; vooral Nabateeën en andere vreemdelingen die onder oorlogsomstandigheden in die streek beland waren; het talrijkst waren de Syriërs; ook hadden Griekse en Romeinse kolonisten daar nieuwe steden gebouwd en vervallen steden hernieuwd. In de jaren 140-135 vóór Christus onderwierpen de Joden dit land opnieuw aan hun heerschappij en kwamen er in zo groten getale Fascikel 8 131