stond hun zeer raak en zeer streng te woord (cfr. Mt. 9, 11). Zij brachten het gesprek ook op de Essenen en zij maakten hen uit voor huichelaars die de Wet niet onderhielden. Doch Jezus toonde hun aan hoe zij de Wet beter onderhielden dan zijzelf en de beschuldiging van huichelarij viel op hen terug. De Essenen kwamen hier ter sprake naar aanleiding van het zegenen, want zij namen er aanstoot aan, dat Jezus vele kinderen zegende en zij raakten dit onderwerp aan, omdat ook bij de Essenen het zegenen zeer gebruikelijk was. Inderdaad, telkens als Jezus een synagoge in- of uitging, traden vele vrouwen met hun kinderen Hem tegemoet; zij baden Hem dan om zijn zegen er voor. Wanneer Jezus hier nog woonde, hield Hij zich altijd veel met de kinderen bezig en deze werden bij Hem stil en rustig door zijn zegen. Hun huilen, al was het nog zo onbedaarlijk, ging over. (cfr. fasc. 7, nr. 196). De moeders waren dit nog niet vergeten en zij brachten Hem daarom ook nu nog hun kinderen, misschien ook wel om te zien of Hij ondertussen niet trotser geworden was. Er waren thans enige kinderen bij, die steigerden en achterover sloegen, alsof zij kramptrekkingen kregen en die geweldig schreeuwden. Doch na zijn zegen werden zij onmiddellijk gerust; ik zag uit enige als een donkere damp uitgaan; Hij legde de knapen de hand op het hoofd en zegende ze op de manier, gelijk de aartsvaders het deden, met drie lijnen van het hoofd en de beide schouders omneer tot aan de schoot, waar die lijnen samenliepen. Zo zegende Hij ook de meisjes, maar zonder handoplegging. (cfr. fasc. 2, nr. 58, voetnoot 120). De meisjes maakte Hij een teken op de mond; ik dacht daarbij dat het misschien was opdat ze niet te veel zouden praten, maar het hield ook wel een ander geheim in. Hij overnachtte met zijn leerlingen in het huis van een Farizeeër. Fascikel 9 116