Nadat zij nog een eindweegs alzo gegaan waren, stond Jezus stil en zegde tot Eliud, die afzonderlijk en in gedachten verdiept achter Hem aankwam, dichter te naderen: Hij zou hem laten zien WIE Hij was, hoe zijn lichaam was en hoe zijn Rijk was. Eliud naderde tot op enige stappen van Jezus en Jezus schouwde nu biddend ten hemel. Toen daalde een wolk neer, die als een onweer hen beiden omgaf; van buiten kon men hen niet zien; boven hen opende zich een hemel van licht en daalde als het ware op hen neer en ik zag boven hen als een stad met schitterende muren; ik zag het hemelse Jeruzalem; geheel het binnenste was met regenboogglans bekleed. Ik zag een gedaante als God de Vader; ik zag Jezus in een mededeling van licht met Hem. Jezus verscheen in zijn menselijke gedaante geheel schitterend en doorzichtig. In het begin stond Eliud als in verrukking naar omhoog te zien, doch spoedig zonk hij op zijn aangezicht neer, tot het licht en de hele verschijning verzwonden waren. Jezus zette nu zijn weg voort en Eliud volgde Hem stom verbaasd en vreesachtig om wat hij gezien had; het was een verschijning in de aard van de gedaanteverandering op de Tabor, met dit verschil dat ik Jezus niet omhoog geheven zag. Ik meen dat Eliud de kruisiging niet beleefd heeft. (Hij zal sterven op 18 maart volgend jaar, nr. 431). Jezus was vertrouwder met hem dan met de apostelen, want Eliud was zeer verlicht en in vele geheimen van Jezus’ familie ingewijd. Hij nam hem ook tot vriend en lid van zijn gezelschap aan; Hij verleende hem een grote macht en Eliud bracht veel voor Jezus’ Gemeente tot stand; hij was een van de grondigst onderrichte Essenen. Ten tijde van Jezus woonden zij niet meer in zo grote menigte op de bergen, zoals vroeger: zij hadden zich meer in de steden verspreid (fasc. 1, nr. 3, voetnoot 6). Fascikel 10 128