Aan de herberg gekomen trok Jezus zijn sandalen uit en ging barvoets. (Juist hier begint Jezus het meest woeste en steenachtigste gedeelte van Palestina te doorkruisen, de fameuze woestijn van Juda en Jericho, met wegen vol losse keien en scherpe rotsstukjes). Uit medelijden bad Lazarus Hem dit toch niet te doen, daar de weg zo woest en steenachtig en voor een barvoetsganger niet begaanbaar was. Maar Jezus zei hem ernstig: “Laat dit zo geschieden, Ik weet wat Ik te doen heb.” En zo vervolgden zij hun weg door de wildernis. Ik kon nauwelijks uit liefde en medelijden met de Heer mijn tranen weerhouden. Die woestijn strekt zich vijf uren ver met enge ravijnen en diepe wegen tussen de rotsheuvelen naar Jericho uit. Dan komt men in het vruchtbare dal (of vlakte) van Jericho, dat twee uren lang is. Nochtans vindt men ook hier nog verscheidene stroken woeste grond. Bij Jericho is men nog twee uren gaans van Joannes’ doopplaats verwijderd. Jezus ging veel sneller dan Lazarus en was dikwijls een uur vooruit. Ik zag een groep die Hij uit Galilea naar de doop gezonden had, van de doop terugkeren. Er waren tollenaars onder; zij trokken een streek ter zijde van Hem door de woestijn naar Betanië. (Zij volgden zeer waarschijnlijk de gewone klimweg Jericho- Jeruzalem, terwijl Jezus een meer zuidelijke weg schijnt genomen te hebben). Ik zag Jezus nergens binnengaan. Jericho liet Hij links. Ook een paar andere steden lagen bezijden zijn weg: hun namen herinner ik me niet meer; Hij ging ze voorbij. Jezus, vlugger dan Lazarus gaande, kwam bijna twee uren vóór deze op Joannes’ doopplaats aan. Op het uur van de morgenschemering achterhaalde Jezus in de nabijheid van die plaats op de weg een groep mensen, die eveneens naar de doop trokken. Zij kenden Hem niet, maar Hij voegde zich bij hen en zette met hen de weg voort, maar zij bezagen Hem toch dikwijls nieuwsgierig, want zijn voorkomen maakte op hen indruk. Fascikel 10 235