292. De woorden die Joannes bij het dopen sprak, weet ik niet meer juist. Ze luidden ten naaste bij: “Jehova door kerubijnen en serafijnen storte zijn zegen over U uit met wijsheid, verstand en sterkte.” Ik weet niet meer zeker of de laatste drie woorden juist deze waren, maar het waren drie gaven voor geest, ziel en lichaam, en daarin was zoveel besloten als iedereen nodig heeft om aan de Heer zijn geest, zijn ziel en lichaam hernieuwd terug te schenken (cfr. I Tess. 5, 23). Terwijl Jezus nu uit de diepte van de doopbron weer opsteeg, wierpen Andreas en Saturninus, die aan de rechterhand van de Doper rond de driehoekige steen stonden, een doek op Hem, waarmee Hij zich afdroogde, en zij deden Hem een lang, wit doophemd aan. En toen Hij nu op de driehoekige, rode steen trad, die rechts lag van de toegang tot de bron (of van de trap, als men afdaalde), legden zij hun hand op zijn schouders en Joannes de zijne op zijn hoofd. Toen dit volbracht was en zij op het punt stonden om de trappen weer op te klimmen, kwam Gods stem over Jezus, die alleen op de steen te bidden stond; er kwam een groot gedruis van de hemel, een gerucht als een donder en alle aanwezigen beefden en keken omhoog; een witte lichtwolk daalde neer en ik zag boven Jezus een lichtgedaante met vleugelen, die zich als een stroom op Hem uitstortte (cfr. fasc. 3; nr. 86, voorlaatste alinea, alsook voetnoot 190). Ook zag ik de open hemel en daarin de verschijning van de hemelse Vader in de gewone gedaante en ik onderscheidde in de stem van de donder deze woorden: “Deze is mijn lieve Zoon, in wie Ik mijn welbehagen heb.” Fascikel 10 241