haveloos en had slechts huiden om het lijf hangen; hij droeg een lange baard, maar zijn aangezicht verried iets vals en listigs. Hij vertelde tegen Jezus dat een Esseen van de Karmelberg bij hem was gekomen en hem over Zijn doop, wijsheid en wonderen, en nu laatst over Zijn streng vasten gesproken had. Daarom had hij, niettegenstaande zijn hoge leeftijd, de zo lange reis naar hier tot Hem ondernomen; hij wenste nu een geestelijk gesprek met Hem te hebben, want hij was een ervaren asceet, geoefend in de versterving; daarom meende hij dat Jezus nu reeds genoeg gedaan had en het daar bij mocht laten. Ontbrak er eventueel nog iets aan, dan nam hij dat gaarne voor zijn rekening; hij zegde nog vele dingen in dezelfde zin. Maar Jezus keek eenvoudig ter zijde en zei: “Wijk van Mij, satan.” Hierop zag ik satan verduisteren en als een zwarte bal met gekraak van de berg neerrollen. Ik vroeg mijzelf toen inwendig af hoe het mogelijk was dat de duivel volstrekt niet wist dat Christus God was en ik bekwam daarover wonderbare en verrassende verklaringen; en ik dacht na hoe ik er in zou slagen deze duidelijk uiteen te zetten, maar helaas, ik heb er nog eens weinig van onthouden. Toch zag ik zeer duidelijk het onbegrijpelijk nut voor de mensen dat satan en zij het niet wisten en dat zij het moesten leren geloven. Één van de woorden die de Heer zei, heb ik onthouden: “De mens heeft niet geweten dat de slang die hem verleidde, satan was; daarom mag ook satan niet weten dat God zelf het is, die de mens verlost.” Dan kreeg ik hierover ook zeer schone taferelen te zien, en ik zag ook dat satan de Godheid van Christus niet eerder te weten kwam, dan toen Hij de zielen uit het voorgeborchte der hel verloste. 13 november. – Niets meegedeeld.   Fascikel 11 351