En onder deze woorden blikte Jezus hem op een doordringende, ontroerende en herinnerende wijze aan. 376. Op dit geheimnisvol aanstaren van Jezus ontwaakte in Natanael opeens de herinnering dat Jezus die voorbijganger was geweest, wiens ernstige, waarschuwende oogslag hem geheimzinnig getroffen en met een wonderbare kracht gesterkt had, toen hij die keer onder een vijgenboom, op de lust- en de speelplaatsen der baden bij Betulië, zichzelf in bekoring bracht; hij stond naar de mooie vrouwen te zien, die aan de andere kant van de weide voor vruchten speelden. De kracht van die oogslag en de overwinning die hij hem te danken had, was hem in het geheugen gebleven, maar misschien niet het beeld, het uiterlijk van die man; of, indien hij mogelijk in Jezus de man van toen dadelijk terugkende, toch kon hij niet vermoeden of weten dat Jezus toen met zijn blik die waarschuwende bedoeling had gehad. Nu echter dat Jezus hem ten bewijze aan die omstandigheid herinnerde en hem opnieuw met dezelfde doordringende blik bezag, was hij onmiddellijk diep aangegrepen. Hij voelde dat Jezus, toen Hij hem dan voorbij wandelde, zijn gedachten gelezen had en hem een bewaarengel was geweest. Deze bewustwording maakte de grootste indruk op zijn ziel, want hij was zo rein van hart, dat de minste onzuivere gedachte hem zeer bedroefde. Daarom zag hij ogenblikkelijk in Jezus zijn redder en zaligmaker, en dit doorzien van zijn gedachten door Jezus was voor zijn rechtgeaard, vlug, edelmoedig en dankbaar karakter en hart genoeg om hem zonder aarzelen er toe te brengen, zijn geloof in Jezus in het bijzijn van de leerlingen vreugdig te belijden. Na Jezus’ woorden verootmoedigde hij zich voor Jezus en zegde: “Meester, Gij zijt Gods Zoon, Gij zijt koning van Israël.” En Jezus sprak verder: “Gij gelooft reeds, omdat Ik zei: Ik heb u toen onder de vijgenboom gezien, waarlijk, gij zult groter dingen zien dan dit!” Fascikel 12 430