Deze nacht woedde een grote windstorm in het Beloofde Land, zoals wij er nu een meemaken hier. Welnu, hierbij zag ik Jezus met verscheidene andere personen gezamenlijk bidden; hij bad met uitgestrekte armen tot afwending van het gevaar. Van Jezus wendde zich mijn geestesblik naar het Meer van Galilea, waarop ik een grote storm zag woeden. De schepen van Petrus, van Andreas en Zebedeüs verkeerden in een grote nood. De apostelen zag ik rustig slapen te Betanië (versta: Betsaïda, misschien ook een gehucht Betanië bij het Meer); alleen hun knechten waren op de schepen. Terwijl Jezus aldus in gebed was, zag ik ook zijn verschijning ginds op de schepen, nu eens op dit, dan weer op een ander en ook soms op het Meer. Het was als arbeidde Hij, als weerhield Hij, als bood Hij weerstand, als gaf Hij wenken, als beschermde Hij tegen de storm. Nochtans was Hij daar niet in persoon, want Hij had zijn plaats niet verlaten; ik had Hem niet daarheen zien gaan. Hij stond in de storm een weinig hoger dan de geteisterden; Hij zweefde, doch de schippers zagen Hem niet; het was zijn geest, die hen door gebedswerkzaamheid op een afstand hielp, zonder dat iemand van hen het wist. Mogelijk hadden de scheepsknechten die aan Hem geloofden, Hem om hulp aangeroepen. In het begin was dit visioen mij een raadsel, ik begreep het niet!188 188 ‘Het leven van de H. Alfonsus’ door Kronenburg bevat een analoog geval. Alfonsus’ biechtvader Falcoia zag eens in een geestverrukking een sloep in de storm, die op het punt stond om te slaan en te zinken. Onder de opvarenden herkende hij vrienden en biechtelingen. Aanstonds wierp hij zich op de knieën, bad tot God voor hun redding en zijn gebed kwam hun krachtdadig ter hulp. Fascikel 13 557