446. 7 april = 11 Nisan. – In de nacht van zaterdag (na zijn terugkeer uit de tempel) heeft Jezus de zwijgzame Maria, de zuster van Lazarus, bezocht en lang met haar gesproken. Nu eens zat zij op haar bed, dan weer ging zij in de kamer op en neer; zij is volkomen bij haar verstand en kent het onderscheid tussen dit en het ander leven; zij weet dat Jezus het paaslam, de Zaligmaker is en dat Hij onmenselijk zal moeten lijden. Zij is daarover onuitsprekelijk bedroefd en de wereld komt haar zo zwaar en duister voor, dat zij er schier onder verpletterd is. Vooral is zij bedroefd over de menselijke ondankbaarheid203, waarvan zij een voorkennis heeft. Jezus onderhield zich met haar over de nabijheid van het Rijk Gods en over zijn lijden, zegende haar dan en verliet haar. Zij heeft nu nog slechts een korte tijd te leven; zij is groot, en thans buitengewoon schoon, sneeuwwit en lichtend; haar handen met die fijne vingeren zijn als van elpenbeen. Jezus genas ‘s morgens in het openbaar te Betanië vele zieken, die men hier tot Hem had gebracht; er bevonden zich ook vreemde onder, die naar het feest kwamen, lammen, blinden, enz. Ook kwamen nu enige mannen uit de tempel tot Hem, die Hem rekenschap vroegen van zijn handelingen en wie Hem het recht had gegeven mee te spreken gisteren in het onderricht in de tempel en andere dergelijke dingen. Hij antwoordde hun zeer ernstig, sprak weerom over 203 Lijden om de menselijke ondankbaarheid. – “Ik weet,” zo spreekt de H. Teresia, “hoe grote smart een ziel geleden heeft en op het ogenblik nog lijdt, bij het zien van de beledigingen die God worden aangedaan. Deze smart is zo onduldbaar dat zij liever wenst te sterven dan die te verduren.” De heilige spreekt hier over zichzelf. Ook K. beschouwde zulk lijden als het ergste. (cfr. Kasteel van de ziel, V, II, 13). Fascikel 13 596