mensen gepaster vonden.  De vrouwen echter waren er bij gezeten;  deze waren gewettigd, doch niet verplicht het paasmaal te gebruiken.   Het maal mocht niet duren tot over middernacht; ieder deelnemer was  er toe gehouden iets van het ongedesemd brood te nuttigen; ook at  men meerdere kruiden of groenten; de beenderen van het paaslam  mochten niet gebroken worden (cfr. Joa. 19, 36).    Ook mocht er niets eetbaars van overblijven of tot de morgen bewaard  of buitenshuis gebracht worden, zelfs niet van de poten, kop of  ingewanden, maar het overschot diende te worden verbrand.    Was een lam te veel om door een gezin geheel opgegeten te worden,  dan werden vrienden of buren uitgenodigd tot het vereiste getal  volledig was; de staat van wettelijke reinheid werd van alle deelnemers  streng gevorderd.   De rabbijnen hadden menige nieuwigheid ingevoerd bij het eten van het  paaslam, zoals het aanliggen ter tafel.    Jezus stoorde zich niet aan die onwettige toevoegingen. Hij onderhield de gebruiken, die in Egypte door de omstandigheden geboden waren en later slechts nog een zinnebeeldige betekenis behielden (naar D.B. Pâque). In het laatste avondmaal zien wij Hem de stijlen en bovendrempel der deuren met bloed verven; Hij onderhield de staande houding, was gegordeld, geschoeid, opgeschort, van een reisstok voorzien en haastig in zijn doen. Onder het maal waren de deuren gesloten; Hij verklaarde aan de Apostelen de betekenis van de plechtigheid en haar ceremoniën, gelijk de Wet voorschrijft te doen aan groeps- en gezinshoofden. Uit deze kleine verhandeling valt op te maken hoezeer in K.’s verhalen  vele bijzonderheden met deze beschrijving overeenkomen.  Zij geeft de  waarheid en realiteit weer, zoals zij deze in haar visioenen heeft  aanschouwd.   Fascikel 13 610