- Het gekochte stuk grond schonk hij aan zijn zoon Jozef, die, volgens  zijn wens, er later, na de terugkeer uit Egypte, op begraven zou  worden (Gen. 50, 25; Jos. 24, 33). –   - Op deze grond boorde Jakob een welput, die onder zijn naam tot  heden toe gekend en vermaard bleef, dankzij de door Jezus  bewerkte bekering van de Samaritaanse vrouw (Joa. 4).    - Gedurende Jakobs verblijf bij Sikem werd zijn dochter Dina door  Sikem, de zoon van de sjeick Hemor, onteerd.  Jakobs zonen namen  bloedige wraak op de Sikemieten, waardoor Jakob zich naderhand  genoodzaakt voelde uit dit gewest weg te trekken.  Eerst echter  beval hij zijn huisgenoten de huisgodenbeeldjes en andere  waardevolle heidense voorwerpen onder de eik van Sikem te  begraven; zij hadden die meegebracht uit het huis van hun oom  Laban uit Haran in Mesopotamië (Gen. 34 en 35).    - In de vallei en bij de eik van Sikem vernieuwde Josuë het verbond van  zijn volk met God, zoals Mozes het hun al eerder opgelegd had  (Deut. 11, 29 en geheel 28; Jos. 8, 30‐35 en 24, 26).    - In het tijdperk van de Rechters werd bij de eik van Sikem Abimelech  door de inwoners van Sikem en Millo tot hun koning uitgeroepen  (Recht. 9, 6).  Reeds tweemaal vermeldde K. de meeste van deze  gebeurtenissen, maar wees ze foutief aan een drietal uren ten  noordoosten van hier, bij een andere boom van Abraham (zie fasc. 4,  nr. 105, laatste alinea en voetnoot 226).   - De meest bekende gebeurtenis die bij Sikem‐Sikar plaatsvond, is de  bekering van de Samaritaanse vrouw, die K. aanstonds diepzinnig zal  verhalen.  De put van Jakob bleef bewaard, bekend en vereerd tot  heden; hij bevindt zich in het Griekse klooster, onder het priesterkoor  van een nog steeds onafgewerkte kerk; het watervlak in de bron ligt  25 à 32 m diep in de grond, naar gelang van de hoger of lager stand  van het water, ten gevolge van de min of meer overvloedige regens.   - Na Salomo’s dood kwam heel Israël in de vlakte en bij de eik van  Sikem bijeen om zijn zoon Roboam tot koning uit te roepen, doch de  onderhandelingen liepen uit op een scheuring.    De noorderstammen scheidden zich af van Juda en Benjamin;   zij erkenden Jeroboam tot hun koning en stichtten Israël of het  Fascikel 15 805