Nu zagen zij Jezus’ vertrouwelijkheid met dat minderwaardige ras en dachten bij zich: “Op die wijze is het waarlijk geen wonder dat men Hem niet beter ontvangt.” De minachting voelden zij grievend aan; hun hoofd zat trouwens ook nog steeds vol met de oude, wonderlijke, aardse gedachten en opvattingen van het door Jezus te stichten rijk. “Indien het in Galilea ruchtbaar wordt, dachten zij, hoe Hij zich hier met de Samaritanen heeft afgegeven, dan hebben wij daar nog nieuwe slechte, ja, smadelijker bejegening te verwachten.” Petrus had in Samaria een lang onderhoud gehad met de jonge man die als leerling aanvaard wilde worden, maar zich steeds opnieuw daarover bezon; hij sprak er over met Jezus. 549. Zich om de stad wendend ging Jezus nu met hen allen ongeveer een half uur noordwestwaarts en zij rustten daar onder bomen. Op deze weg en hier sprak de Heer tot hen in gelijkenissen van de oogst; Hij zegde hun: “Een spreekwoord, dat ook gij zelf vaak in de mond hebt, luidt: Nog vier maanden en dan komt de oogst. De luiaards willen altijd de arbeid zolang mogelijk uitstellen; Gij ten minste moet nu zien dat alle velden rijp staan voor de oogst.” Hiermee bedoelde Hij Samaritanen en alle andere volken, die goed gesteld en voor de bekering vatbaar waren. “Ziet, vervolgde Hij, gij, mijn leerlingen, zijt tot de oogstarbeid geroepen, ofschoon gij niet hebt gezaaid. Anderen hebben gezaaid, nl. de profeten, Joannes en Ikzelf. Hij die oogst, ontvangt loon en verzamelt vruchten voor het eeuwig leven, zodat de zaaiers en de maaiers zich samen verheugen, want hier wordt het spreekwoord bewaarheid: een ander zaait, een ander maait. Fascikel 15 828