Vandaar ook die zo strenge onderrichtingen van de

Heer, betreffende de straffen die nog over Jeruzalem

moesten komen.

Toen Jezus na het sluiten van de sabbat, met de aanvang van de

vastendag, en na nog eerst vele zieken genezen te

hebben, Kafarnaüm wilde verlaten om zich naar het huis van

zijn Moeder te begeven, kwam Hij in de stad voorbij een groot

gebouw, dat met water omringd was; een brug lag erover. De

boosaardigste bezetenen werden ‘s avonds daarin opgesloten.

Terwijl Hij er voorbijging, raasden zij geweldig; woedend

schreeuwden zij: “Daar gaat Hij!! wat wil Hij? Waarom wil Hij

ons verdrijven?” Dan sprak Jezus: “Zwijgt en blijft tot Ik

terugkom. Dan is uw tijd gekomen om te wijken.”

En zij hielden op te schreeuwen en waren stil.

575.

Nadat Hij de stad verlaten had, zag ik de Farizeeën en

stadsoversten vergaderen en onder hen bemerkte ik Serobabel, de

hoofdman; zij hielden raad om elkanders mening te vernemen

over hetgeen zij nu zagen gebeuren, over Jezus en hun houding

tegenover Hem en over de eventueel te treffen maatregelen.

“Welk een opstand en onrust veroorzaakt die mens, zeiden zij;

alles wat in rust is, zet Hij overhoop; de gang van zaken wordt

gestoord; de mensen verlaten hun arbeid en zwerven met Hem

rond.

Hij zaait onrust in de gemoederen van vreedzame mensen met

zijn boete-eisen en strafpredicaties.

Hij verschrikt het volk met de aankondiging van rampen.

Hij komt altijd terug op zijn Vader, maar is Hij niet van

Nazareth en de zoon van de arme timmerman?

Waarop steunt zijn zo grote stoutmoedigheid en zekerheid?

Welk recht kan Hij laten gelden?

Hij schendt door zijn genezingen de sabbatrust,

Fascikel 15

878