leerlingen aangenomen te worden, wier ouders zich alleen studiegelegenheid en uiteindelijk wereldse roem voor hun kinderen ten doel stelden. Zij nodigden Hem op een maaltijd bij hen uit, doch Jezus sloeg hun aanbod af; zij baden Hem nogmaals om opname, met de verzekering dat zij alles volbracht hadden, wat Hij van hen als voorwaarde gevorderd had. Maar Jezus antwoordde hun: “Indien gij het al zo ver gebracht hebt, dan hoeft gij geen studenten van Mij meer te worden, dan zijt gijzelf reeds meesters.” Hiermee waren zij eens te meer afgewezen. Jezus at en sprak in de familiekring zeer vertrouwelijk met de Essenen; zij deden Hem hun beklag over de vele verdrukkingen die hun aangedaan werden; Hij raadde hun aan naar Kafarnaüm te gaan wonen, waar ook Hij voortaan het meest zou verblijven. Inmiddels hadden de Farizeeën een raadsvergadering gehouden. Na elkander opgehitst te hebben, namen zij het eenparig besluit Hem, indien Hij deze avond nog met dezelfde aanmatiging (als gisteren en deze voormiddag) sprak, Hem aan het verstand te brengen dat Hij geen recht daartoe bezat, en met Hem te doen, wat men te Jeruzalem reeds lang wenste. Nochtans gaven zij nog niet alle hoop op dat Hij hun verzoek zou inwilligen en uit respect en consideratie voor hun persoon wonderen zou verrichten. Toen Hij nu voor de sluiting van de sabbat naar de synagoge ging, plaatsten zij zieken op zijn weg, maar Hij genas er geen enkele van en passeerde gewoonweg door hun rijen. In de synagoge ging Hij door met leren over de volheid van de tijd, over zijn zending en de LAATSTE tijd der genade, over hun vonnis en straf in geval van onverbeterlijkheid; en dat Hij gekomen was om te helpen, te genezen en de waarheid te onderwijzen en hen zalig te maken. Nu echter werd hun verbittering hoe langer hoe scherper; zij begonnen opnieuw te morren en Jezus zei hun: “Gij zegt: Fascikel 15 913