stoet; enige van hen speelden op kleine fluiten een treurige rouwmars en in de stoet werden ook drie lammeren meegeleid. 690. Deze plechtigheid in de open lucht duurde waarlijk lang. Handelingen, onderrichtingen en gezangen volgden vlot elkander op. De plechtigheid bestond deels in handelingen die als in een tragedie het luguber offer voorstelden, deels in psalmen en treurzangen die het herdachten en bezongen. De actrice die de rol van Jeftias speelde, werd in koorzangen door haar gezellinnen getroost en beweend; zelf verzocht zij om gedood te worden. Ook de levieten schenen in enige koren over haar lot in beraadslaging; zijzelf trad nu naar voren en sprak een redevoering voor hen uit, waarin ze pleitte voor de vervulling van de belofte van haar vader. Bij al deze handelingen had men geschreven rollen, die men gedeeltelijk van buiten kende, gedeeltelijk aflas. Jezus nam als speler actief deel aan het drama. Hij vervulde de rol van Opperrechter of Hogepriester, niet alleen sprak Hij de gebruikelijke, geijkte feestrede van de Hogepriester uit, maar hield ook lange toespraken onmiddellijk vóór en onder deze opvoering. Drie lammeren werden ter gedachtenis van Jeftias geslachtofferd; hun bloed werd om het altaar gesprengd, hun vlees gebraden en aan de armen gegeven. In zulk een toespraak tot de jonge dochters laakte Jezus de ondeugd van ijdelheid en ik meen dat ik uit zijn woorden opmaken kon – ik ten minste interpreteerde en verstond het zo – dat Jeftias van de dood vrijgesproken had kunnen worden, indien ze niet zo ijdel was geweest. De feestelijkheid duurde tot in de namiddag en al die tijd vervulden de maagden om beurten de rol van Jeftias. Mekaar aflossend ging nu deze, dan gene op de stenen stoel in het midden van de kring zitten, en telkens verwisselde de volgende met de Fascikel 17 1146