Wanneer de feestceremoniën afgelopen waren, gingen zij in een nabijgelegen lusthof, waar loofhutten en tenten waren en een maaltijd bereid was. Jezus nam er deel aan en nam plaats aan een tafel, waaraan de armen gespijzigd werden. Hij vertelde ook een parabel, maar daar het dikwijls dezelfde goedgekende zijn, vergeet ik ze meestal, omdat ik niet meer weet of het deze of gene was. De jonge dochters aten in dezelfde tent, maar toch afgezonderd door een scheidswand, die een halve man hoog was. Aanliggend zag men ze niet, maar rechtstaande kon men ze zien. Na het maal ging Jezus met de leerlingen en levieten en nog vele anderen terug naar de stad; vele zieken wachtten daar op Hem; onder deze waren melancholischen en waterzuchtigen en Hij genas ze. Hij preekte ook nog in de synagoge, verhaalde er veel over Jakob en Jozef en zijn verkoop met bestemming voor Egypte (Gen. 37, enz.) en zei dat eens een andere voor dezelfde som door iemand van zijn broeders verkocht zou worden. Ook deze zou de berouwvolle broeders in genade ontvangen en in de hongersnood met het brood van het eeuwige leven verkwikken. Hetzelfde zegt overigens de H. Schrift over Jefte’s dochter: “Ze trad naar buiten om hem met tamboerijnen en reidansen tegemoet te gaan.” (Recht. 11, 34). Piet Gerrits, die jaren lang onder de bedoeïenen leefde, schreef: “Het nieuws is de terugkerende vrijbuiters in het kamp vooraf gegaan; de vrouwen en meisjes gaan onder gezang, gedans en handgeklap de overwinnaars tegemoet. Een onder de vrouwen of meisjes improviseert de verzen die door de overigen met een refrein worden beantwoord, b.v. “Onze buit zijn hoge kamelen, niet een of twee of drie, maar vele.”, waarop dan juichend geantwoord wordt: “ha, jalala, wahi Jalala”, enz.” (’t H.L. 5e jg. 38; 4e jg. 93). Fascikel 17 1148