Te Jeruzalem zag de pelgrim Leroux hoe een officiant, na de zang van de les, met de ‘TORA’ of wetsrol in de hand, rondom dit verhoog ging en de rol op plechtige wijze ter verering aan de aanwezigen toonde; hij werd luide toegejuicht; daarna rolde hij het perkament op zijn stokken, wikkelde die in kostbare doeken en legde het terug in de kast, die met een dubbel voorhangsel en een deur gesloten werd. “Het is een vermaning en een verwijt, doet De Géramb opmerken, dat die Joden zulk een eerbied bewijzen aan de boeken van het Oude Testament, terwijl de christenen nauwelijks enige aandacht en ontzag hebben voor de veel kostbaarder boeken van het Nieuwe Testament.” – Zelfs brandt er in de synagogen dag en nacht licht voor de kast van de wet met de heilige boeken. Tot het synagoge-meubilair behoorden ook trompetten. De oefeningen bestonden niet alleen in voorlezingen en verklaringen, maar ook in gebed en psalmgezang. De synagoge vervulde een bewonderenswaardige rol. a) De reden van haar ontstaan en haar doel was het onderwijs van het volk in de wet van God. Daarom werd de school voor nog eerbiedwaardiger gehouden dan de synagoge; deze mocht dan ook in school veranderd worden en nog meer dienst doen als school, wat in arme dorpen wel gebeurde. Meestal echter behoorde een schoollokaal tot een synagoge. b) Het tweede voorname doel was de godsverering door het gemeenschappelijk gebed in de godsdienstige samenkomst, de gelovigen op te leiden tot, en te begeleiden in de dienst van God. De synagoge was het hart van het Jodendom en speelde een invloedrijker rol dan de tempel. Naar de tempel trokken de verder wonende Joden slechts twee of drie keren per jaar, de buitenlanders nog minder. Men kwam er zijn liturgische plichten vervullen, nam er deel aan enige plechtigheden, bracht er zijn offers, betaalde de tienden, voldeed aan de reinigingsvoorschriften of stelde nog andere akten, maar in de synagoge kwam men elke sabbat en feest en zelfs een paar dagen in de week. Men ontving er onderricht in de Wet, de profeten, de godsdienstige en nationale geschiedenis, in de godsdienstwaarheden, de moraal en haar praktijk; men zong, men bad en bracht God hierdoor de verschuldigde eer en heiligde de dag des Heren of sabbat. Zo was de synagoge met haar school in de handen van de schriftgeleerden, die het goed bedoelden, het middel om de mensen dit alles bij te brengen. Zo bevorderden synagoge en school de godsdienstige en nationale eenheidsband onder het volk, het solidariteitsgevoel, het geloofs- en gebedsleven, de kennis der grote waarheden van de godsdienst, van de Fascikel 18 1306