Hier waar Jezus onderrichtte, was een stenen leerstoel. Reeds een paar dagen geleden had Hij deze predicatie laten aankondigen. De groepen volgden elkander bij de leerstoel op, luisterden om de beurt, en zeker hebben Hem heden niet minder dan een paar duizend mensen gehoord. Hij genas ook een grote menigte zieken, blinden en lammen, stommen en melaatsen. In het begin van zijn toespraak woelden en raasden vele bezetenen, die men daar had aangebracht. Hij beval hun te zwijgen en zich op de grond te leggen en zij deden dit als vreesachtige honden en roerden niet meer tot het einde van de lering en dan ging Hij tot hen en bevrijdde hen. Onder de vele genezingen herinner ik mij die van een man met een geheel verdorde arm en een stijve, ineengetrokken hand. Jezus streek over zijn arm van boven naar onder, nam zijn hand en bracht al zijn vingeren één voor één in een rechte stand, terwijl Hij ze zacht boog en drukte. Dit alles duurde niet langer dan de tijd die men nodig heeft om aan iemand te tonen hoe Hij het deed. Hierna was de hand van de man recht, lenig, vol leven en gezond en hij kon ze bewegen, hoewel ze nog dun, mager en zwak was, maar ze werd spoedig sterker en de beweging sneller. Bij dit volk waren vele vrouwen met kinderen van elke leeftijd. Jezus liet eens al de kinderen groep na groep bij zich brengen, zegende hen, terwijl Hij tussen hen doorwandelde en stelde ze zijn toehoorders tot voorbeeld. Ik zag inderdaad dat Hij onder zijn toespraak een kind bij de hand heen en weer wendde en leerde hoe ook de mensen aldus rustig en geduldig en zonder tegenstand God met hen moeten Fascikel 20 1637