houden, want niet lang zou hij zijn stem nog kunnen verheffen; en ik zag dat Herodes het hem zonder moeite vergunde. Nu werden op een plein van het slot al zijn leerlingen en veel volk binnengelaten, en Herodes en zijn bijzit zaten op een verheven plaats, door hun lijfwacht omgeven. Toen kwam Joannes uit zijn kerker om zijn redevoering te houden. Herodes liet het gaarne geschieden. Hij wilde zich, om het volk te bedaren en diens gunst te winnen, het aanzien geven dat Joannes een zeer lichte gevangenschap genoot. En nu hoorde ik de Doper met veel geestdrift over Jezus spreken: “Ik, zei hij, ben alleen gezonden om zijn weg te bereiden; ik heb niemand anders verkondigd dan Hem, maar in zijn hardnekkigheid heeft het volk Hem niet willen erkennen. Zijt gij dan vergeten wat ik van Hem gezegd heb? Ik wil het u nog eens duidelijk herhalen, want mijn eind is niet ver meer verwijderd.” 910. Door deze woorden werden alle aanwezigen diep ontroerd en vele van zijn leerlingen weenden. Herodes geraakte in onrust en verlegenheid, want het plan stond bij hem nog geenszins vast hem te doden, doch zijn bijzit vermande zich en hield haar gelaat zo onbewogen en vriendelijk als zij kon. Joannes sprak met grote ijver verder en herhaalde het wonder dat bij Jezus’ doop geschied was: “HIJ is de geliefde Zoon van God”, zei hij, “die door de profeten voorspeld is. Zijn leer is de leer van zijn Vader. Wat Hij doet, doet ook de Vader, en niemand kan tot de Vader komen dan door Hem, enz.” (cfr. Joa. 7, 16-17; 5, 17. 19-21; 14, 6). In deze zin sprak hij nog lang en hij weerlegde alle verwijten en bezwaren, die de Farizeeën tegen Jezus inbrachten, vooral dit van de ontheiliging van de sabbat: “Iedereen moet de sabbat heiligen”, zei hij, “maar de Farizeeën ontheiligen hem, daar zij de leer verwerpen van Jezus, die de Zoon is van Degene die de sabbat ingesteld heeft.” Fascikel 20 1645