915. Het was ondertussen nacht geworden. Op de rand van de schepen, naar het net toe, brandden fakkels. De vissers lieten het net te midden van het Meer in een diepte uit en voeren naar de kant van Chorazin, maar spoedig konden zij het net niet meer in de hoogte krijgen; zij roeiden dus voort in oostelijke richting en zo sleepten zij het net tot op de bodem van een ondiepe plaats; het was zo zwaar van de vissen dat het hier en daar een scheur vertoonde (Lk. 5, 6). Zij voeren daarom met kleine boten binnen de omvang van het net en grepen de vissen met hun handen in hand- of schepnetten en gooiden ze in de bakken of tonnen, die aan de zijden van de schepen hingen (afbeelding fasc. 16, nr. 309) en op het water dreven; zij riepen de bemanning van het schip van Zebedeüs ter hulp (Lk. 5, 7) en deze hielp hen het net ledigen. Zij waren allen over deze visvangst zeer ontsteld, want nooit hadden zij zulk een vangst beleefd. Vooral Petrus was getroffen; Fascikel 20 1656