hij kon zijn ogen niet geloven en voelde dat zij Jezus tot nog toe niet hoog genoeg geschat hadden; hij was overtuigd dat hun zorgen voor de visvangst onzinnig waren; al hun inspanningen hadden nergens toe gediend, terwijl zij op het woord van Jezus eensklaps, in één slag, meer vis gevangen hadden dan anders in verscheidene maanden! Als nu het net veel lichter geworden was door het wegbrengen van een deel der vissen, voeren zij uit de ondiepe plaats volkomen aan land, sleepten het net met de rest van de vissen op de oever en stonden hier opnieuw ontsteld over het groot aantal vissen. Jezus stond op de oever en Petrus wierp zich zeer verlegen en beschaamd vóór Hem neer en zei: “Heer, verlaat mij, want ik ben een zondig mens!” Doch Jezus antwoordde hem: “Vrees niet, Petrus, in de toekomst zult gij een mensenvisser worden.” Maar Petrus was vermorzeld wegens zijn onwaardigheid en beschaamd over zijn ijdele zorgen voor zijn bestaan. Het kon nu 3 of 4 uur in de morgen zijn en de dag brak aan455. 455 Dit mooie tafereel verdient een bemerking. Wij mogen zeggen dat dit wonder op Petrus, ja, ook op de overige getuigen, het uitwerksel gehad heeft van een extase of ook verschijning van Christus. Het eerste uitwerksel hiervan is, gelijk wij het in de levens van mystieke zielen kunnen nagaan, dat deze in een goddelijk licht hun onwaardigheid inzien en diep overtuigd en overweldigd zijn door het gevoel van hun zondigheid. Ze werpen zich voor Christus neer en hun eerste gebed is er een om vergiffenis van hun zonden en om reiniging. Daaruit volgt onmiddellijk een grondige nederigheid, gesteund op de ware kennis van God en van eigen nietigheid, geringschatting van zichzelf, met volle aanvaarding wanneer men ook door anderen gering geschat, ja, zelfs geminacht wordt. Niet zelden verlangt de begenadigde ziel zelfs daarnaar. Nog volgt uit een extase of verschijning dat men aan alle aardse goederen niet meer waarde hecht, dan in zover ze strekken kunnen tot Gods meerdere glorie, tot bevordering van zijn Rijk. Fascikel 20 1657