Zo lag zij nu heden weer op sterven; reeds de ganse week hadden de ouders, ieder voor zich daarin de straf vermoed voor hun lichtzinnigheid en zij hadden dit tenslotte ook aan elkander bekend. De moeder was zo beschaamd en ontsteld, dat zij zelfs tot Jaïrus zei: “Zal Jezus zich nogmaals over ons willen ontfermen?” Ja, zij gaf haar man opdracht nog eens Jezus’ hulp ootmoedig te gaan afsmeken. Maar Jaïrus was verlegen om nog vóór de Heer te verschijnen; hij wachtte tot na de sabbatlering, want hij geloofde dat Jezus hem te allen tijde kon helpen, indien Hij wilde. Ook schaamde Hij zich misschien er over om nogmaals bij klaren dage voor de mensen de hulp van Jezus in te roepen. Toen Jezus de synagoge verliet, was er een groot gedrang rondom Hem. Vele mensen en zieken wilden naar Hem toe. Jaïrus naderde tussen hen, wierp zich bedroefd voor Jezus neer en bad Hem zich nog eenmaal over zijn dochter te erbarmen; ze was immers reeds stervend, toen hij haar verliet. Jezus beloofde hem mee te gaan. Maar iemand uit Jaïrus’ huis kwam Hem vinden om te zeggen: “Uw dochter is dood!” Daar de man zo lang weggebleven was, begon de vrouw te geloven dat Jezus niet meer wilde komen. Jezus troostte Jaïrus en sprak hem vertrouwen en moed in (cfr. Mk. 5, 35-36). 925. Nu was het stilaan donker geworden; de leerlingen en vrienden en de toeluisterende, spiedende Farizeeën verdrongen zich om Jezus. Maar ook de bloedverliezende vrouw, profiterend van de duisternis, was hier onder het volk. Haar oppasseressen hadden haar onder de armen hier gebracht; zij woonde niet ver van de synagoge en had het geval vernomen van de vrouwen – en wel van deze zelf – die, aan dezelfde ziekte lijdend, hoewel minder erg dan zij, de genezing bekomen hadden deze middag midden in het gedrang door de aanraking van Fascikel 20 1680