Jezus was met de ouders alleen in de kamer. Hij knielde op de grond neer bij het bed van de zoon, bad en boog zich over zijn aangezicht heen, terwijl Hij op de hand steunde, als zei Hij iets, of als ademde Hij hem in de mond. Dan nam Hij hem bij de hand vast, stond op en ook de jongeling richtte zich op, stond kaarsrecht en lang op zijn voeten geheel overeind, en Jezus leidde hem enige stappen op en neer in de kamer. Daarna leidde Hij hem in een andere kamer, waar Hij met hem alleen was, maakte een zalf van speeksel en aarde, en streek hem die met de vingeren in de oren, en bracht de twee eerste vingeren zijner rechterhand onder de tong van de jongeling. Toen verhief deze zijn stem, die buitengewoon helder klonk en riep: “Ik hoor! ik kan spreken!” Nu stormden de ouders en de dienstboden binnen, omarmden de genezene en weenden en riepen van vreugd. De ouders wierpen zich met hun zoon vóór Jezus’ voeten op de grond, kromden zich voor Hem en weenden en snikten van geluk. Jezus sprak ‘s avonds nog met de vader alleen, omdat een schuld op de man drukte. De man vroeg Jezus of zij dan gestraft zouden worden tot in de vierde graad? Jezus antwoordde hem: “Indien gij u door boetvaardigheid met God verzoent, kunt gij de schuld delgen en de straf van u afwenden!” Fascikel 21 1870