wroeging en liep als een waanzinnige de verwijderdste kamers in en uit. Het feest ging ondertussen voort zijn gang. 1012. Joannes was in gebed. De scherprechter en zijn knecht lieten de beide soldaten die de toegang van zijn gevangenis bewaakten, mee binnentreden. De soldaten hadden fakkels bij zich, maar bij Joannes zag ik alles zo vol licht, dat de vlam van de fakkels mij als een kaars bij klaren dage voorkwam. Salome wachtte in de voorplaatsen van de uitgestrekte gevangenis met een dienstmeid, die aan de scherprechter een schotel, bedekt met een rode doek, overhandigd had. De scherprechter sprak tot Joannes: “Koning Herodes gaf mij opdracht uw hoofd op deze schotel aan zijn dochter Salome te brengen.” Maar Joannes liet hem niet verder spreken; hij bleef geknield en wendde, terwijl de scherprechter nader trad, het hoofd naar hem toe en sprak deze woorden: “Ik wist waarom gij komt! gij zijt mijn gasten, die ik sedert lang verwacht. Wist ge wat ge doet, ge zoudt het niet doen; ik ben gereed!” Na deze woorden wendde hij zijn hoofd van de beul af en bad voort vóór de steen, waarvóór hij altijd geknield bad. Nu onthoofde de scherprechter hem met een werktuig, dat ik nergens beter mee kan vergelijken dan met een vossenval, want een ijzeren ring werd hem om de schouders gelegd, en op een stoot of duw van de scherprechter sprongen messen los, die zijn hals doorsneden en in één ogenblik het hoofd van de romp afrukten. Het lichaam bleef geknield; het hoofd vloog op de grond en een driestralige bloedgulp sprong uit de hals en oversproeide het hoofd en het lichaam van de heilige, die op deze manier in zijn bloed werd gedoopt. De knecht van de scherprechter nam het hoofd bij de haren op, hoonde het en legde het op de schotel, die de scherprechter vasthield en naar Salome in de wachtplaats droeg. Fascikel 21 1889