de knoken en afval van de keuken ingeworpen werden en waar ook het hoofd van Joannes in terecht was gekomen en nu nog lag. Allerlei beenderen en overschot lagen daar zeer hoog opgehoopt; men moest zeer ver in de groef doordringen om die plaats te bereiken. 1224. Toen de arbeiders eens hun maaltijd waren gaan nemen, lieten enige omgekochte mensen de vrouwen in de groeve gaan en bleven aan de ingang de wacht houden. De groef was rein tot aan die plaats, waarin ook slechts droge afval en rommel lag. Zij baden gedurig tot God dat Hij hen toch het heilig hoofd mocht laten vinden en zij stegen met grote moeite in de groef opwaarts. Opeens ontwaarden meerdere van hen het hoofd op een vooruitspringende steen; het stond op de hals, alsof het hen tegemoet zag, en zij waren getroffen door een glans als van twee vlammen, die uit het hoofd schenen te komen. Anders hadden zij het wellicht niet kunnen onderscheiden, want daar lagen nog andere mensenhoofden in de vuilnisput. Dit van Joannes was deerniswekkend om aan te zien; het bruine magere aangezicht was met bloed overvloeid; de door Herodias doorstoken tong was zichtbaar in de openstaande mond. De blonde haren, waarbij de beul en Herodias het vastgegrepen hadden, stonden stijf en verward recht. De vrouwen namen in allerijl het hoofd, wierpen er een doek over, hulden het erin, borgen het in een lederen zak en spoedden zich met bange schreden uit de groef. Gelukkig was het nog juist bijtijds, want nauwelijks hadden zij zich een weinig verwijderd, of wel duizend soldaten van Herodes trokken naar het kasteel, waar zij de paar honderd die er lagen, aflosten. De vrouwen verborgen zich voor dat naderend bataljon in een spelonk. Wanneer zij hun weg door het gebergte weer voortzetten, troffen zij op hun weg een soldaat aan, die zich door een val aan zijn knie erg gewond had en daar bewusteloos was blijven liggen. Terwijl zij zich met die soldaat bezig hielden, voegden zich bij hen de Fascikel 24 2362