vriendin tot bijvrouw662, en de zoon die deze bijvrouw hem baarde, was de stamvader van de Joden dezer plaats. Hij trouwde met zijn eigen zuster – de zienster zegde niet of deze een volle, of een halve zuster was – wier naam klonk als Eezjen (Ezchen), nl. als wilde men zeggen: de kleine Eza, doch dan op zijn Hebreeuws. Deze bijzoon van Juda heette gelijk deze plaats hier, waar Jezus nu is; deze naam echter ben ik jammerlijk vergeten. Na zijn geboorte werd Suë weer vruchtbaar en baarde de derde rasechte zoon van Juda, die Sela genoemd werd (Gen. 38, 4). De beide oudste zonen van Juda, Her en Onan, vervolgden hun halve broer op alle wijzen en stierven (Gen. 38, 1-12). Na met zijn familie uit het huis gewelddadig verdreven te zijn, had die bijzoon zich hier gevestigd en alle gemeenschap met de kinderen van Israël was verbroken. Zijn familie had zich met de heidenen van deze plaats vermengd, was niet mee naar Egypte getrokken en was verwilderd en ontaard. De heidenen van hier, waarmee zijn familie zich vermengde, hadden reeds vroeger, wanneer Jakob na de val van Dina op het erfdeel van Jozef bij Samaria woonde, het vurig verlangen gehad om zich door huwelijken, zoniet met de kinderen van Jakob, dan toch ten minste met dienaren en dienstmeiden van Jakob te veredelen. Zo trokken zij de bergen over en gingen hem zeer 662 We lezen over een anonieme bijvrouw van Juda. – We herhalen wat we reeds deden opmerken in fasc. 3, nr. 76, voetnoot 172 en fasc. 17, nr. 720: “Niet zelden bevatten K.’s verhalen elementen die wij ook aantreffen in de Oud- en Nieuw testamentische apokriefe en pseudepigrafische geschriften. Zo b.v. is het juist zeer kenmerkend voor het ‘Boek der Jubileeën’, dat daarin bijzondere aandacht wordt besteed aan alle stammoeders uit de patriarchentijd, vanaf Adam tot aan de twaalf zonen van Jakob-Israël. Precies daarom wordt dat ‘Boek der Jubileeën’ook genoemd ‘De Kleine Genesis’, omdat het namelijk in heel wat (kleine) bijzonderheden treedt, die in de Bijbel niet voorkomen. Anderzijds hebben de verhalen van onze zienster toch altijd iets oorspronkelijks en een heel persoonlijke klank.” Fascikel 24 2384