1277. Het is ook wonderbaar hoe ik die vreselijke hoofdwerktuigen van de duisternis in een onbewuste gemeenschap met elkander zag (zonder dat zijzelf die verbondenheid kenden), en dat ik op verschillende plaatsen door meerderen van hen dezelfde of analoge handelingen zag verrichten en gruwelen bedrijven, met geen ander onderscheid of verschil dan datgene wat voortvloeide uit de karakteristieke eigenschap en de eigen boze aanleg en noodwendigheid der volkeren (waartoe zij behoorden). Maar enige volkeren waren toch niet zo diep in die gruwelen gedompeld en minder ver van de waarheid. Dit was het geval b.v. met de stammen waaruit de familie van Abraham, het geslacht van Job en die der H. Driekoningen gesproten waren; hetzelfde dient gezegd van de sterrendienaars, die Jezus in Chaldea nog aantrof en die de Glanssterre (Zoroaster) hadden. Nadat Jezus Christus op aarde gekomen was en deze met zijn bloed besproeid had, verminderde die geweldige tovermacht van de hel in aanzienlijke mate en zulke toestanden werden veel zwakker. Mozes had van jongsaf de zienersgave, die bij hem geheel van God kwam; hij volgde altijd trouw wat hem geopenbaard was. De spelonken van de Tebaïde liggen verspreid over een afstand van 20 uren in de lengte en het beeldschrift dat men er ziet, bewijst dat ze door de Egyptenaren uitgehouwen zijn in een verwijderd tijdperk. Ammianus Marcellinus, een heidens, maar ernstig geschiedschrijver uit de 3e eeuw vermeldt een traditie volgens welke de mensen, uit vrees voor een tweede zondvloed, waardoor wellicht de verworven kennis verloren mocht gaan, de wanden van de spelonken met hiëroglyfengeschrift bedekten, om de veroverde kennis voor het nageslacht te bewaren. Zulke spelonken met begraveerde wanden noemde men ‘syringes’ en op verschillende plaatsen bestonden er (cfr. Mislin, I, 283; III, 167; Ruime spelonken in Egypte worden vermeld in Géogr. univ. VI, 44, 45, 49, 50, 51, enz. Ook bij De Gryse, 280). Fascikel 25 2474