kisten, die ook tevens tot tafel dienden (cfr. fasc. 1, nr. 13, voetnoot 31 en fasc. 14, nr. 495, voetnoot 236). De spijzen, broden en kleine kruiken stonden overdekt daarin en konden door kleine zijopeningen door de gasten, die deze plaatsen bezetten, eruit getrokken worden. Op de kisten werd een tapijt gespreid, waarop zij aten. Deze kisten waren lage, maar lange gevlochten korven, waarin onder een deksel de spijzen stonden, die door de zijopeningen eruit gehaald werden. De gasten lagen vóór deze zijopeningen op tapijten en kussens. 1324. In de loofhut waarin het huwelijk moest plaats hebben, was een troonhemel van tapijten opgericht. Jezus en zijn leerlingen gingen op hun verzoek erin. Daar er onder de toekomstige echtgenoten mannen waren, die te voren heidenen geweest waren, kwamen ook heidense wijsgeren en andere heidenen de trouw bijwonen, maar zij bleven toch op een bescheiden afstand. De 7 bruiden en hun bruidegoms716 kwamen van tegenovergestelde zijden aan, voorafgegaan door meisjes en jongens, die met kransen versierd waren en muziek maakten; zij werden opgeleid door hun gezellen en gezellinnen en waren omgeven door hun verwanten. De hele stoet trad onder de lange open loofhut. - De bruidegoms droegen lange mantels, en om hun kleed gordels met neerhangende uiteinden. Er prijkten lettertekens op; zij droegen witte schoenen en hielden gele doeken in de hand. 716 Zeven paren. – Dit groot aantal houdt verband met de tijd van het jaar. In het Oosten trouwde men eertijds, zowel als nu, aan het einde van de oogst, om de grote onkosten die gedaan moesten worden, te kunnen dekken en om voldoende eetwaar te hebben, en ook wat de bruidegom betreft, de bruidsprijs te kunnen betalen. Vermoedelijk kwam het ook goedkoper uit, wanneer meerdere paren de bruiloft gemeenschappelijk hielden. Een huwelijksfeest duurde ook 7 dagen. Fascikel 25 2573