1458. 9 augustus. – Het stadje verlatend vertelde de Heer hun parabelen over de gastvrijheid en sprak over de inwendige gesteldheid van de waard van gisteren. Zij trokken nu langs omwegen en door een eenzaam en woest gewest (zoals SOMMIGE delen van de vlakte van Moab zijn) naar Jericho. De apostelen en leerlingen vertelden nog veel over hun daden. Menig feit beschreven zij met een gevoel van ijdelheid. Jezus diende hun daarover een gevoelig standje toe, zoals kort geleden, toen Hij zei: “Ik zag de duivel als een bliksem van de hemel vallen.” (Lk. 10, 18). Vol schrik zagen zij hun fout in, (cfr. fasc. 26, nr. 1421, begin). Jezus vertelde onderweg een parabel, die ik, helaas! vergeten ben; ze had betrekking op de toekomstige handelingen van alle 12 de apostelen. Hij zei dat zij Hem nu aanhingen omdat zij goede kost kregen; zij begrepen dit niet, maar Hij verstond daaronder vrede en mooie onderrichtingen. In de komende beproevingen zou hun houding veranderen. Hij zegde zelfs meer bepaald dat zij die nu een mantel van liefde tot Hem droegen, deze zouden laten vallen en naakt wegvluchten. Ik zag dat dit een toespeling was op Joannes, die in de hof van Getsemani vluchtte en daarbij zijn mantel in de hand van de vijand achterliet (Lk. 14, 51-52). (cfr. latere nrs. 1716 en 1814). Niet ver van Jericho haalde de vrouw uit het kleine Overjordaanse stadje Hem in. Haar dochtertje was bedekt met zweren. Jezus had haar verzoek om de genezing van het kind niet ingewilligd; zij kwam nu terug en zei tot Jezus haar toch te helpen, daar zij zich van alles had vrijgemaakt, gelijk Hij haar Fascikel 27 2846