oneindige liefde in zijn allerreinste, diepgevoelige, in zijn waarachtige en onschuldige Mensheid, alleen met de liefde van zijn menselijk Hart gewapend, aan het geweld van alle angst en smart voor de zonden van de wereld over te leveren. Om voor de wortel, groei en voltrekking van elke zonde en boze lust te voldoen, nam de barmhartige Jezus uit liefde tot ons, zondaars, de wortel van alle zuiverende boete en van alle heilzame pijnen in zijn Hart op en liet dit oneindig lijden, ter voldoening van een oneindige schuld, als een duizendtakkige boom van smarten, al de ledematen en zintuigen van zijn heilig lichaam, al de vermogens van zijn ziel doordringen en dooraderen. Zich aldus volkomen overlatend aan zijn zwakke Mensheid, eindeloos beangstigd en bedroefd smeekte Hij tot God, viel op zijn aangezicht neer, terwijl Hij alle zonden van de wereld en hun afschuwelijke boosheid in ontelbare beelden zag. Hij nam ze alle op zich en bood zich aan God de hemelse Vader in zijn gebed aan om Hem door lijden voor die onmetelijke schuld voldoening te schenken. Doch satan, die zich te midden van al die gruwelen in een vreselijke gedaante dreigend en vol bittere hoon heen en weer bewoog, ontstak in altijd heviger gramschap tegen de Heer. Terwijl hij steeds schrikwekkender beelden, die de zonden van heel de wereld voorstelden, voor de ziel van Jezus toverde, riep hij herhaaldelijk de Mensheid van Jezus (in haar verlatenheid) toe: “Hoezo? Ook dit wilt Gij op U nemen? Ook hiervoor wilt Gij de straf ondergaan? En voor dit? Hoe kunt Gij hiervoor voldoening schenken?” Fascikel 29 95