Nadat Jezus zich van de grond had verheven, gaf de Engel Hem dat lichtstralend voedsel in de mond en liet Hem eveneens uit de kleine lichtende kelk drinken en verdween toen weer. Na aldus vrijwillig zijn lijden op zich genomen en nieuwe kracht bekomen te hebben, bleef Jezus nog enige ogenblikken in de grot in stille overweging en in dankzegging tot zijn hemelse Vader verdiept. Nog was Hij wel bedroefd, doch anderzijds op bovennatuurlijke wijze dermate versterkt, dat Hij zonder vrees en onrust en met vaste tred naar zijn leerlingen kon gaan. Wel was Hij nog bleek en zijn trekken misvormd door het lijden, maar Hij stapte rechtop, vastberaden, manmoedig. Hij had zijn aangezicht met een zweetdoek afgedroogd en zijn haar neergestreken, dat, nat van bloedig angstzweet, in klissen samengeplakt was. Op het ogenblik dat Jezus de grot verliet, zag ik nog, zoals kort te voren, de wonderbare vlek op de maan en de lichtkring of regenboog er omheen. Het licht van maan en sterren was evenwel anders dan het mij toescheen gedurende de hevige doodstrijd van de Heer; hun licht scheen nu natuurlijker. Toen Jezus bij zijn leerlingen kwam, lagen zij zoals de eerste keer, tegen de muur van het terras te slapen. De Heer vermaande hen dat het nu voorwaar de tijd niet was om te slapen, nu het waken en bidden nooit zo dringend nodig was geweest, want: “Ziet, het uur is gekomen, zei Hij, waarop de Zoon des Mensen in de handen van de zondaars zal overgeleverd worden; staat derhalve op en laat ons weggaan, ziet! de verrader is reeds nabij. Oh! het ware hem beter nooit geboren te zijn!” De apostelen sprongen verschrikt op en zagen angstig om zich heen. Nauwelijks waren zij van hun schrik bekomen of driftig Fascikel 29 135