niet diep, maar als stomp en aan de oppervlakte, gelijkend op die welke een hand op een vaste deeg nalaten zou. Judas en zijn bende. 1804. Het verraad van Judas viel geheel anders uit dan hij het had verwacht. Hij wilde het hem beloofde verradersloon verdienen en in de gunst der Farizeeën komen door hun Jezus in handen te spelen. Aan een doodvonnis en aan de kruisiging had hij niet gedacht; dit was geenszins zijn bedoeling; alleen het geld rinkelde in zijn oren en daarom had hij zich reeds sedert lang met enige sluwe, valse, spionerende Farizeeën en Sadduceeën in verbinding gesteld, die hem door vleierij tot verraad trachtten te bewegen. Judas was het moeizame, lastige zwerversleven van de apostelen te midden van vervolgingen moede. Reeds in de laatste maanden had hij zijn misdaad voorbereid door zich bij elke gelegenheid aalmoezen toe te eigenen; en zijn gierigheid, nog meer geprikkeld door de vrijgevigheid van Maria Magdalena bij de zalving van Jezus, bracht hem nu tot het uiterste, het werkelijke verraad. Steeds had hij gehoopt dat Jezus een aards koninkrijk zou stichten en dat hij daarin een eervol en winstgevend ambt zou bekleden. Daar dit Rijk evenwel uitbleef, trachtte hij op een andere manier rijkdom te vergaren. Wanneer hij de moeilijkheden en vervolgingen zag aangroeien, vond hij het raadzaam, eer het te laat was, goede betrekkingen aan te knopen met de machtige, hooggeplaatste vijanden van Jezus en zich in hun gunst te dringen. Hij zag Jezus geen koning worden en des te meer indruk maakten op hem de waardigheid en het aanzien, waarin de hogepriesters en hun vertrouwelingen en het hoge tempelpersoneel stonden bij het volk. Hij liet zich daarom meer en meer in met die onderhandelaars die hem onophoudelijk op alle manieren vleiden en hem op besliste toon verzekerden dat het in alle geval binnenkort met Jezus uit zou zijn. Fascikel 29 142