Ook in de laatste dagen, die hij met de andere leerlingen te Betanië doorbracht, waren zij met hun voorstellen tot hem gekomen en zo geraakte hij hoe langer hoe dieper verstrikt in zijn verderf. In de laatste dagen liep hij, om zo te zeggen, zich de benen van het lijf om de hogepriesters tot de daad te bewegen. Zij wilden echter op zijn voorstel nog niet ingaan en bejegenden hem met diepe verachting; zij zeiden dat de tijd die hen nog van het paasfeest scheidde, te kort was en dat hun optreden tegen Jezus oploop en stoornis op het feest tot gevolg zou hebben en de hele stad in rep en roer zou komen. Alleen het Sanhedrin schonk enige aandacht aan het voorstel van Judas. Na zijn heiligschendende communie had satan hem volkomen in zijn macht gekregen en zo was hij dan heengegaan om het wraakroepend verraad te volvoeren. Hij zocht daarom eerst nog eens de onderhandelaars op, die hem tot op dat ogenblik steeds gevleid hadden en die hem ook nu met gehuichelde vriendelijkheid ontvingen. Ook kwamen er nog anderen bij, zelfs Kaïfas en Annas; deze laatsten behandelden hem echter zeer hooghartig met spot en verachting. Men kwam nog niet tot een besluit en bleef vrezen voor een mislukking van de aanslag, daar Judas hun onvertrouwbaar toescheen. Nu zag ik als het ware de grootste verdeeldheid in het rijk van de hel. Satan verlangde de misdaad van de Joden door de moord op de onschuldigste; hij wilde de dood van Jezus, de bekeerder en redder van de zondaars, de Leraar der heiligheid, de Heiland, de Rechtvaardige bij uitstek, dien hij haatte; maar dan voelde hij weer een onwillekeurige schrik voor de onverdiende dood van Jezus, die er zich niet aan onttrok en zich niet verdedigen wilde. Hij benijdde Jezus de verdienste en zegepraal onschuldig te lijden en zo zag ik hoe de tegenstander Fascikel 29 143