onzichtbaar geworden was. Daarom deed hij dan ook het voorstel Jezus met een ketting te boeien en zich daarbij te bedienen van zekere tovermiddelen om Hem te beletten deze weer te verbreken. De Joden, vol verachting voor Judas, hielden met al die raadgevingen geen rekening en spraken honend: “Wij laten ons niets door u op de mouw spelden; doe je werk, zorg dat wij Hem in handen krijgen, dan zorgen wij wel dat Hij ons niet ontsnapt.” 1807. Met de bende die hem vergezelde sprak Judas nu af dat hij vóór hen de hof zou binnengaan en Jezus kussen en groeten, als kwam hij na een volbrachte boodschap als vriend en leerling tot Jezus terug. Op datzelfde ogenblik moesten de soldaten naar Jezus toeschieten en Hem gevangen nemen; hij zou dan de schijn aannemen als wist hij van niets en als hadden zijn terugkeer en hun aankomst toevallig op hetzelfde ogenblik plaatsgehad; hij zou dan doen gelijk de andere leerlingen, die zeker op de vlucht zouden slaan en er zou geen verraad geweest zijn; dan dacht hij weer dat ervan de kant der apostelen tegenstand geboden kon worden en dat Jezus, begunstigd door de verwarring nog zou kunnen ontsnappen, gelijk Hij zich reeds dikwijls had onttrokken. Deze gedachten kwamen tussenin bij hem op, vooral nu hij zich door de verachting en het wantrouwen van Jezus’ vijanden diep gekrenkt voelde. De oorzaak van die gedachten aan mislukking was geen berouw over zijn wandaad, noch medelijden met Jezus, want hij had zich reeds geheel aan satan overgeleverd. Ook wilde hij niet dat zij die achter hem aankwamen, koorden en boeien bij zich zouden hebben of dat welbekende eerloze schurken hem zouden vergezellen. Schijnbaar willigde men zijn verlangen in, doch in feite handelde men gelijk men meent te moeten handelen, wanneer men met een eerloze verrader te doen heeft: men vertrouwt hem niet en zodra men zijn diensten niet meer nodig heeft, jaagt men hem weg. Fascikel 29 151