De gevangenneming van Jezus (Mt. 26, 47-56; Mk. 14, 43-52; Lk. 22, 47-54; en Joa. 18, 1-11). 1809. Toen Jezus na het verlaten van de grot met de 3 apostelen op de weg tussen Getsemani en de Olijfhof gekomen was, vertoonden zich ook Judas en zijn bende op een afstand van 20 stappen van Jezus bij de ingang van het tussenpad. Judas geraakte in onenigheid met de bende. Hij wilde zich immers van de soldaten afzonderen en Jezus alleen als boezemvriend gaan groeten; zij moesten dan de schijn aannemen alsof zij niets van Judas afwisten, vreemd aan hem waren en buiten zijn toedoen en weten daar aangekomen waren. Zij echter weerhielden hem en zeiden: “Zó niet, kameraad, je zal ons niet ontsnappen, vóór wij de Galileeër in handen hebben!” Toen zij de 8 apostelen ontwaarden (30 of 40 m meer westwaarts bij de zuidelijke ingang van de tuin, zoals boven aangetoond is), die bij het horen van het lawaai toegesneld kwamen, riepen zij de 4 gerechtsdienaars ter versterking van hun troep. Dezen hadden zich tot dan toe op enige afstand gehouden. Daar Judas dezen er volstrekt niet bij wilde hebben, ontstond een levendige woordenwisseling onder hen. Toen Jezus en de 3 apostelen deze bende twistende wapenlui in het schijnsel der fakkels herkenden, wilde Petrus met geweld tegen hen aanrukken: “Heer, sprak hij, de 8 uit Getsemani, zijn daar aan het begin van het scheidspad, wij gaan de gerechtsdienaars aanvallen!” Aan het einde van dit pad, d.i. aan het begin, wanneer men, zoals nu de bende, uit het zuiden komt, heeft de ontmoeting plaats en pleegt Judas het verraad. Deze herinnering zou aan deze plaats moeten verbonden zijn, maar zij die het menen beter te weten lokaliseren op dit punt de doodstrijd en het driemaal herhaalde gebed van Jezus: “laat deze kelk van Mij weggaan.” Aan dit geheim is de kerk toegewijd. Fascikel 29 157