tegen het kruishout rekte en het ganse gewicht van zijn heilig lichaam op zijn voeten neerkwam. Doch nu zonken zijn knieën ineen, zich schuin naar de ene kant buigend, terwijl zijn voeten zich een weinig rond de nagel draaiden, waarmee ze doorboord waren. Doch zie! ook de handen van zijn Moeder verstijfden, een vale doodskleur overtoog haar gelaat; horen en zien vergingen haar; haar voeten wankelden; zij zonk bewusteloos op de grond neer. Ook Magdalena, Joannes en de anderen waren door droefheid overmand en terwijl zij zich het hoofd omhulden, zonken zij ter aarde. Toen kort daarop de Moeder des Heren door haar nader getreden vriendinnen zo vol liefde en droefheid van de grond weer opgeheven was, haar ogen opende en haar blik omhoogsloeg, zag zij het lichaam van haar Zoon levenloos, dat lichaam dat zij in reinheid van de H. Geest had ontvangen, het gebeente van haar gebeente, het vlees van haar vlees, het hart van haar hart, het heilig Vat dat de H. Geest, haar overschaduwend, in haar schoot gevormd had. Zij zag het beroofd van alle sierlijkheid en gedaante, van zijn allerheiligste ziel gescheiden en overgegeven aan de natuurwetten, die Hijzelf gemaakt had en die de mens door zonde had misbruikt en misvormd; zij zag zijn lichaam gewond, verscheurd, verbrijzeld en gedood door de handen van degenen, “Uit het onderzoek naar de juiste plek van de wonde in Jezus’ handen is gebleken dat het slaan van een spijker in het handweefsel de gevoelige en beweeglijke middelzenuw ernstig moet verwonden. Dit veroorzaakt ondraaglijke pijn en dwingt de duim zich te plaatsen tegenover de vingers. De anatomische stukken waarop men proeven heeft genomen, hebben allemaal dat zich-sluiten van de hand aangetoond. Op geen enkel kunstwerk echter is het karakteristieke van zo’n doorgenagelde hand natuurgetrouw weergegeven.” (D. Rops, Jezus, 420-421). Fascikel 31 514