jammerend de voeten van Jezus; maar toen de mannen haar van buiten zeiden dat zij het graf wilden sluiten, keerde zij naar de vrouwen op de zitbank terug. De mannen sloegen de afhangende kant van het laken omhoog en over Jezus’ lichaam, wierpen ook nog het bruine dekkleed over de gehele lijkbank en sloten de dubbele graf deur. Deze was van een bruinachtig metaal, waarschijnlijk van koper of brons en er kwam een horizontale en een loodrechte staaf ervoor, zodat beide samen de vorm van een kruis vertoonden. De vertellende bepaalde niet of deze stangen op zichzelf bestonden  en vóór de deur geplaatst werden, dan of ze in die vorm als verheven  lijsten deel van de deur uitmaakten.   1989. De grote steen bestemd om het graf te sluiten – hij lag nog vóór de ingang van de grot – had ongeveer de gedaante of vorm van een koffer, sarcofaag of doodskist178. 178 “Door koffer bedoelde de vertelster waarschijnlijk een eigenaardige, grote, ouderwetse koffer of soort sluitbare kist, die in die streken van Duitsland zeer gebruikelijk was en dit nog is, en waarin de landlieden van haar streek hun klederen bewaarden. De bodem is kleiner dan het deksel, waardoor zo’n koffer gaat gelijken op een Tumba. Dit bracht haar waarschijnlijk op de vergelijking van die steen met een sarcofaag. Zijzelf had in haar kamer zulk een koffer om er haar klederen in te bewaren en zij noemde hem haar koffer. In deze bewoording beschreef zij meer dan eens die steen, waarvan desniettegenstaande (= desondanks, niettemin, evenwel) de vorm niet volkomen duidelijk is.” Tot hier de nota van Brentano. *** Wij voegen er aan toe: 20 jaar geleden kende een Duitse medebroeder heel goed de betekenis van het Duitse woord ‘Truhe’, zo als ook de deken- of klederkist die er door aangeduid wordt. Nog geen 60 jaar geleden bestond dit huisraad ook bij onze landbevolking en zelfs in eigen huis heb ik er als kind nog een gezien op de zolder. Klederen echter werden er niet in bewaard. Fascikel 32 633