Ik voor mij vind het gewoon, wanneer ik voor anderen bid, mijn bewaarengel te verzoeken om ter liefde van Jezus Christus naar de bewaarengel van deze of die persoon te gaan en door hen hun dit of dat mee te delen. Het is mij daarbij te moede als zond ik een vertrouwde vriend of dienaar uit met een belangrijke opdracht en ik zie hem ook werkelijk gaan en zijn opdracht volbrengen. (Ter vergelijking van deze passage met een soortgelijke verwijs ik  naar ‘Leven van Anna Katarina Emmerick’, door P. Pac. Declercq, 2e  Deel, blz. 419, boven).    In mijn jeugd dacht ik dat alle christenen aldus handelden; toen ik echter tot de bevinding kwam dat de meesten dat alles niet zagen zoals ik, dacht ik daarom toch niet dat mijn gave van beschouwing een voordeel voor mij was; ik was al te diep doordrongen van het woord: “Zalig die niet gezien hebben en toch geloven.” Overeenkomstig de verborgen bedoelingen van God en de bovennatuurlijke toestand of begenadiging van de mens, bereiken de aandrijvingen die de vrucht van het gebed zijn, op verschillende wijzen degenen voor wie ze bestemd zijn. Jonadab werd door een inwendige bezorgdheid en een schielijk ontwakend medelijden met Jezus, naar Kalvarië gedreven. Anderen, door Gods genade geraakt, zien of voelen zich door een engel tot de één of andere daad aangedreven. Indien het door Gods barmhartige beschikking aan Jonadabs toestand had beantwoord, dan zou een verschijning van de H. Maagd hem hebben toegesproken: “Ga vlug de naaktheid van mijn zoon bedekken.”, zoals zij ook na de verhoring van haar dankgebed voor Jonadabs liefdedaad, aan zijn familie verscheen. Op gelijke wijze zag ik de H. Maagd eens, op een zuil staande, in Spanje verschijnen aan Jakobus de Meerdere, toen hij vóór Fascikel 32 654