Vooravond van Pinksteren. 2139. (12 mei = 27 Ijjar; Sabbat). – Ik zag hen heden allemaal op dezelfde wijze bijeen in het Cenakel. De deuren, wanden en zolderingluiken van de met groen versierde zaal stonden open; alleen de buitenste hofdeuren waren gesloten. In de nacht (tussen vrijdag en zaterdag) zag ik de apostelen rondom tegen de wanden en in de zijzalen slapen. Overdag (zaterdag) zag ik hen in deze tijd ook aan tafel aanliggen in de zaal en kleine broden met wat honig eten. De leerlingen in de omlopende zijzalen zaten daarbij op de grond; het ging er eenvoudig toe, zonder veel keuken- en tafelgerei (sie hatten keine grosse Anstalt). De zaterdagavond, toen nu allen weer op hun plaats voor het gebed gerangschikt stonden, zag ik Petrus 2 paasbroden, die om ze te breken, van groeven voorzien waren, van het tafeltje dat vóór hem stond, zegenend omhoog heffen, ze daarna op de strepen breken en de stukken onder de apostelen en de H. Maagd ronddelen. Ik zag de stukken, (de hosties) die zij ontvingen schitteren. Nog op heden (zaterdag) zag ik ook verscheidene andere ceremoniën hij hen. De andere apostelen naderden tot Petrus en kusten hem de hand en dit deed ook de H. Maagd. Ook Petrus boog zich tot hen, doch ik weet niet of hij hun wederkerig de hand kuste. Hun godsvrucht groeide voortdurend zienderogen aan. Terwijl de apostelen de broodstukken aten, werd ikzelf vervuld met een wonderbare godsvrucht en werd ik deelachtig aan het genot van de geestelijke spijs, en dit in zulk een mate dat ik het niet kan beschrijven. Een spijs als een schitterende stroom vloeide in mijn mond. Ik smaakte ze, doch ik wist niet waar vandaan ze kwam, want ik zag geen hand die ze mij toereikte. Fascikel 34 916